Οι ανάσες μια νοσταλγίας...

Ήταν εκεί, ξαπλωμένη με μια κουβέρτα,  με τα μάτια κλειστά και είπα φευγαλέα: "Η ζωή μου είναι όλη μαζεμένη εδώ". Αλλά έκανα λάθος. Μια ζωή συγκεντρωμένη σε έναν σάκο, κλειστή, σχεδόν τελειωμένη βάραινε στην πλάτη. Υπήρχε όμως στη θέα της μια άλλη, όμορφη ζωή, κι εγώ απέμενα σιωπηλός, γιατί το άθροισμα όλης μου τη ύπαρξης παρέμενε ατελές. Και ήταν ο πόθος τόσος ευλύγιστος που ήθελα να πεθάνω.

  Να πέθαινα από την ασφυξία των στιγμών, που έφραξαν την ανάσα μου... Τότε... Παρά να ζω τώρα με τις ανάσες μιας νοσταλγίας...

Άκης Παρισιάδης