Μια κίνηση του αυχένα...

 

Και γύρισα απότομα το κεφάλι. Οι βαριές εμμονές είχαν στηριχτεί στον ώμο μου. Η κίνηση του αυχένα ήταν ακαριαία. Ξαφνικά παρουσιάστηκαν στις απλωσιές των παράταιρων δρόμων τα στεγνά μελλούμενα που υγράνθηκαν από την ανυπομονησία μου. Και ήταν τα γηρατειά, τα μεστά, που φέρνουν την κίνηση στα φύλλα των δέντρων, τα ελατήρια της τελμάτωσης που καθορίζουν αλλά δεν προωθούν. Ήταν η κούραση στο απομεσήμερο, ο αναπαυτικός ύπνος που παρασέρνει, κοιμάσαι και ξυπνάς το απόβραδο όταν ο ήλιος δεν έχει την ίδια επιστροφή με το αύριο.

  Ο στοχασμός κουρδίστηκε με τα ελατήρια μια περάτωσης κι όλα τα απελπιστικά "μετά", έγιναν μια αχανή υπόκρουση που στύλωσαν την σπατάλη δίχως το λογισμό. Πέτρινη η πορεία και το αντιφέγγισμα της αδιεξόδου δεν ολοκληρώνει το καθορισμένο βήμα του φεγγαριού.

  Έμεινα με την κίνηση του αυχένα προς τα πίσω. Ένιωθα ακαριαία την έλξη των γηρατειών. Και αυχένας γύρισε πάλι μπροστά. Έβλεπα πια μπροστά. Μονάχα τότε αναρωτήθηκα: Που είναι τα νιάτα; Ποια πορφύρα αντανάκλασης τα ξόδεψε πριν τα ζήσω;

  Και όσα έβλεπα μπροστά μου, έπρεπε να τα ζήσω...   

Άκης Παρισιάδης