Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο...

 

  Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, δε χάνεις την ύπαρξη του που μπορεί για λίγο να σε περιέβαλε. Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο δε χάνεις το γέλιο που είδες στα χείλη του, από ένα δικό σου αστείο. Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο δε χάνεις την αφή στον καρπό σου, όταν τον άγγιξε με το χέρι του, ενώ ένιωθες αναστατωμένος από την παρουσία του. Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, δε χάνεις ποτέ το ίδιο το πρόσωπο. Γιατί η ύπαρξή του, το γέλιο του, η αφή του δεν ανήκαν ποτέ σε εσένα. Ανήκουν στην τροχιά της σφαίρας που δίνει κίνηση στην πιο ασφυκτική και οδυνηρή πορεία: Στην συνειδητοποίηση που δε θα είναι ποτέ παρόν, αλλά ούτε και απόν θα είναι.

  Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, χάνεις τα πιο σημαντικά και αυτά που πραγματικά υπάρχουν. Χάνεις τις ανακαλύψεις που θα σου προσέφερε, την ποίηση που θα σου ενέπνεε, χάνεις τις εικόνες που θα σου αναγεννούσε, τους τόπους που θα σου φανέρωνε, χάνεις τις εκδηλώσεις προσφοράς που έβραζαν στην ψυχή σου, τον ήχο από τη φωνή του που πρόφερε το όνομα σου. Χάνεις τα πάντα, τα πάντα άλλωστε που ποτέ δεν είχες... 

Άκης Παρισιάδης