Translate

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

_ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΑΒΟΛΟ ΚΑΝΑΠΕ_ για τις παράξενες γραμμές του προσώπου σου


  Δε θέλω να θυμάσαι δε θέλω να ονειρεύεσαι. Δε θέλω να υπάρχεις για το χρόνο, η ύπαρξη σου δεν ανήκει στη φθορά είναι μια διηνεκής προσπάθεια για κατανόηση. Κι όταν εγώ στέκομαι στην άκρη, παρακολουθώ αισθάνομαι και φθείρομαι από το παντοτινό... Έτσι κατανοώ.
  Όταν σε ξαναδώ να κοιμάσαι σε έναν μικρό και άβολο καναπέ, εγώ θα στέκομαι
όρθιος δίπλα σου, προστάτης των πιο τρυφερών σου
ονείρων κι ας μην υπήρξα ποτέ μέσα τους, ούτε σαν ανεπαίσθητη γραμμή ούτε σα σκιά, που φανέρωνε ο ήλιος τους. Όμως θα στέκομαι όρθιος και δίπλα σου όταν κοιμάσαι, να φρουρώ τη γαλήνη του ύπνου σου κι όταν μοιάζεις λυπημένη να ακουμπώ με φόβο τα μαλλιά σου, σα να κάνω αμαρτία.
  Μόνο θέλω να με συγχωρέσεις, αν εγώ που θα είμαι εκεί να περιφρουρώ τη νηνεμία των πιο γλυκών σου ονείρων για λίγο την διαταράξω. Οι δυνατοί χτύποι της καρδιάς μου κάτι θα αναζητήσουν.


  Μια μικρή κίνηση μονάχα, μια τόσα δα μικρή κι ένας μυς του δαχτύλου που θα φέρει το θάνατο. Μια στιγμιαία λάμψη, ένας απαλός κρότος λίγη πυρίτιδα κι ύστερα σιωπή. Όχι όμως σαν την όμορφη σιωπή του ύπνου που κανείς. Θα είναι υπόκωφη σιωπή, θα σταματήσει η καρδιά μου. Μην ταραχτείς, μη μορφάσουν οι αγαπημένες μου γραμμές του προσώπου σου από λύπη. Όπως τους είδα κάποτε, όταν τα βλέφαρα σου ζωντάνευαν
άσχημα όνειρα.

  Όμως ο θάνατος δεν είναι λύση στις πιο ευτυχισμένες στιγμές. Πώς θα ήταν άραγε να πέθαινε κάποιος από ευτυχία; Δεν ξόδεψα ακόμα το οξυγόνο μου για σένα. Δεν αποστράγγισα ακόμα όλη τη χαρά μου. Κι αν χαρά ήταν να σε γνωρίσω, δε θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη η χαρά να πεθάνω για σένα;
  Τίποτα όμως δε μου εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Και θέλω να χάσω την αιωνιότητα για μια στιγμή μαζί σου.... Και ύστερα για άλλη μια...

Άκης Παρισιάδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου