Η δημοφιλής ηθοποιός Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου μιλά στον Άκη Παρισιάδη σε μια αποκλειστική συνέντευξη

Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ηθοποιού. Έχει το χάρισμα και το ταλέντο να ξεδιπλώνει και να φέρνει με ιδιαίτερη ευκολία τους ρόλους που ερμηνεύει στα δικά της μέτρα και να δίνει στο θεατή την κατανόηση, όσο περίπλοκος κι αν είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται. Η παρουσία της στη σκηνή είναι επιβλητική και πάντα απαλλαγμένη από περιττές εκφράσεις και κινήσεις. Είναι μια καλλιτέχνις με πολύπλευρη προσωπικότητα, αφού εκτός από την υποκριτική, έχει και μια υπέροχη φωνή, που την καλλιεργεί συνεχώς. Αυτό που διαπίστωσα επιπλέον είναι πως η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα και τα νοήματα που εκφράζει δίνει την ευκαιρία για περισσότερο συλλογισμό.Ευχαριστώ πολύ τη Μαρούσκα, για την όμορφη συζήτηση που είχαμε.    

"η τέχνη έχει τη μαγική δύναμη να διεγείρει το νου και το συναίσθημα"

Ας ξεκινήσουμε με την "Αντιγόνη" όπου συμμετέχεις και θα κάνει πρεμιέρα στις 28 του Ιούνη σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση και πώς βιώνεις την πραγμάτωση του έργου μέσα από τις πρόβες;

Η Αντιγόνη είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας. Έργο βαθιά πολιτικό, για το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου να εξεγείρεται διεκδικώντας την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη βούληση. Ένα διαχρονικό σχόλιο στην αλαζονεία της εξουσίας. Η αναμέτρηση με τέτοια κείμενα είναι πάντα ιδιαίτερα δύσκολη με διαρκείς προκλήσεις. Έχουν όμως και μια μαγική απλότητα  τα κείμενα αυτά, μέσα στο μεγαλείο τους. Σαν όλες οι λύσεις για κάθε καινούργια πρόκληση να είναι εκεί μπροστά στα μάτια σου. Αρκεί απλώς να διαβάσεις το κείμενο. Στην δική μας Αντιγόνη που μου ανατέθηκε ο ρόλος της Ευρυδίκης, συζύγου του Κρέοντα, Ο σκηνοθέτης μας  Θέμης Μουμουλίδης με σεβασμό αλλά και τόλμη επιχειρεί μια πιο σύγχρονη ανάγνωση του έργου, με έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο, χωρίς να του αφαιρεί την ποιητική του διάσταση. Στήνει έτσι μια παράσταση που θεωρώ ότι αγγίζει και προβληματίζει τον σύγχρονο θεατή. Όπλα του η πολύ καλή, καινούργια μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή, η υπέροχη και άκρως θεατρική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου και το απόλυτα εναρμονισμένο με την παράσταση εικαστικό πλαίσιο που δημιουργεί το σκηνικό και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού. Και φυσικά εμείς. Οι έντεκα  ηθοποιοί. Θα μου επιτρέψεις εδώ να πω πόσο χαρούμενη είμαι που συνυπάρχω σκηνικά με ανθρώπους που ειλικρινά θαυμάζω, παλαιότερους και νεότερους. Με προεξέχοντα τον κ. Νικήτα Τσακίρογλου (Κρέων. Το ταλέντο, την ευελιξία και την ζωντάνια του οποίου ειλικρινά ζηλεύω) και  να αναφέρω έναν έναν και ξεχωριστά τους υπέροχους συναδέλφους: Ιωάννα  Παππά (Αντιγόνη), Σταύρο Ζαλμά (Φύλακας/Άγγελος), Νίκο Αρβανίτη (Τειρεσίας)Λουκία Μιχαλοπούλου(Ισμήνη), Γιώργο Παπαπαύλου (Αίμων), Χρήστο Πλαϊνη (Εξάγγελος), Κώστα Βελέντζα, Μάνο Καρατζογιάνη και Γιώργο Νούση.  Μέσα στη διάρκεια των προβών λειτουργήσαμε όλοι συνθετικά και  απόλυτα δημιουργικά.

Ο Σοφοκλής θέτει ένα πανάρχαιο δίλημμα, στην Αντιγόνη, αυτό μεταξύ των νόμων τους κράτους και της άγραφης ηθικής της συνείδησης. Πώς αντιλαμβάνεσαι, ζώντας μέσα από την τέχνη του κειμένου, τη σύνδεση του νοήματος της τραγωδίας, με αυτό που βιώνει σήμερα ο σύγχρονος Έλληνας;

 Πόσο πιο σύγχρονο, πόσο πιο διαχρονικό; Στην Ελλάδα του σήμερα, και όχι μόνο, το “είδος” του αλαζόνα, ανάλγητου ηγεμόνα Κρέοντα είναι πλέον κανόνας. Με δέος διαπιστώνω πόσοι άνθρωποι βιώνουν, λίγο πολύ όλοι μας, το αδιέξοδο στο οποίο τους ωθεί αυτή η αυτάρεσκη, απάνθρωπη, εξουσία της διαφθοράς και των νόμων ενός κράτους που δρα ερήμην της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και  αυτής της ίδιας της ελευθερίας. Και η Ελλάδα; Μια σύγχρονη Αντιγόνη; Το ελπίζω... Γιατί δεν θα ήθελα να τη δω σε ρόλο Ιφιγένειας...! Στο έργο βέβαια η  μεταστροφή της τύχης του Κρέοντα από την αλαζονεία στην ταπείνωση, από την ψευδαίσθηση της δύναμης στην επίγνωση της αδυναμίας, από την αυταρέσκεια στη δυστυχία  τον οδηγεί στην πτώση και επέρχεται η κάθαρση. Το ίδιο επιθυμώ και δι'ημάς... Η αρχή της πτώσης, είναι η πράξη της Αντιγόνης. Η αντίσταση. Και στην πορεία υπάρχουν θύματα... Αλλά ποια επανάσταση είναι αναίμακτη. Και με το αίμα φυσικά δεν εννοώ την ανούσια βία, την οποία και απεχθάνομαι, αλλά την ουσιαστική αφύπνιση...

Πώς επέδρασε το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες, όντας ο πατέρας σου ένας πολύ καλός και πρωτοπόρος σκηνοθέτης, στην απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Καταλυτικά! Χωρίς όμως να είναι συνειδητή επιλογή από πολύ νωρίς! Υπέβοσκε... Στο υποσυνείδητο... Και όταν ήρθε εκείνη η ώρα, έγινε απόλυτα φυσιολογικά! Σαν να ήταν πάντα η μοναδική επιλογή! Και εκεί είχα δύο υπέροχους ανθρώπους δίπλα μου, τους γονείς μου που με στήριξαν, και ακόμη το κάνουν, δίνοντας μου τα καλύτερα εφόδια για το δύσκολο αυτό ταξίδι... Αγάπη, αγάπη, αγάπη...

Πώς αντικρίζεις το φαινόμενο ανθρώπων, που ίσως σε μια εφήμερη διασημότητα ή σε μια διαρκή καταξίωση στον τομέα τους, άσχετο με το θέατρο ή τον κινηματογράφο, να συμμετέχουν σε διάφορες παραγωγές;

Η ευθύνη δεν είναι δική τους, αλλά αυτών που τους επιλέγουν! Καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, απλώς διαφωνώ με το σκεπτικό. Άλλο πράγμα είναι η Τέχνη και άλλο το εμπόριο... Δε θεωρώ ότι κάνουμε την ίδια δουλειά. Ούτε πιστεύω ότι είναι ηθοποιός, με την έννοια που εγώ αντιλαμβάνομαι τον όρο, κάποιος που έτυχε κάποια στιγμή να πάρει μέρος σε μια παράσταση, ή σε μια τηλεοπτική ή κινηματογραφική παραγωγή... Το επάγγελμα του ηθοποιού θέλει κόπο, αφοσίωση και συνεχή εκπαίδευση... Δεν μου αρέσει όμως να γίνομαι και αφοριστική στη προσπάθεια κανενός. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μπήκαν από το “παράθυρο” στο χώρο και στη συνέχεια αφοσιώθηκαν ουσιαστικά σε αυτόν. Τελικός κριτής των πάντων είναι ο κόσμος. Και ο χρόνος...

Η ιδιαίτερη φωνή που έχεις στην ερμηνεία των τραγουδιών, σε έχει φέρει στον πειρασμό να ηχογραφήσεις μια προσωπική δουλειά που θα σε έκανε να αποστασιοποιηθείς για λίγο από το θέατρο;

Το τραγούδι είναι μέρος της δουλειάς μου. Και γι' αυτό το λόγο καλλιεργώ τη φωνή μου, όπως κάνω και με τα υπόλοιπα εκφραστικά μου μέσα. Μου αρέσει το τραγούδι. Με ξεκουράζει. Με απελευθερώνει. Το προσεγγίζω όμως μέσα από τη δική μου ιδιότητα. Είμαι μια ηθοποιός που τραγουδά. Δεν είμαι τραγουδίστρια... Άρα δεν έχω βλέψεις τέτοιου είδους... Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ!!!

Μέχρι τώρα, απ' ότι έχει φανεί το θέατρο αντιστέκεται στην κρίση. Μπορεί η τέχνη ή οι άνθρωποι γύρω από αυτήν, να γίνουν ανάχωμα σε ό,τι δύσκολο περνά η κοινωνία;

Θεωρώ πως ναι. Με τις επιλογές τους. Με τη στάση τους απέναντι στα πράγματα. Χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι η Τέχνη ή οι άνθρωποι γύρω από αυτήν, έχουν τη λύση για τα πάντα... Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την Τέχνη, οδηγήθηκαν εκεί από την ανάγκη τους να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν ψάχνοντας πολύ συχνά λύσεις στα δικά τους αδιέξοδα και τους δικούς τους προβληματισμούς.

Η Τέχνη έχει αυτή τη μαγική δύναμη να διεγείρει το νου και το συναίσθημα. Στο πεδίο της Τέχνης ανά τους αιώνες εκφράστηκαν ιδέες, φωτίστηκαν αδιέξοδα, τέθηκαν διλήμματα, δόθηκαν μάχες... Η Τέχνη μπορεί να αφυπνίσει... Τη λύση θα τη δώσει η κοινωνία.

Κι επειδή το ιστολόγιο πραγματεύεται και θέματα λογοτεχνίας, θα ήθελα να σε ρωτήσω, υπάρχουν κάποια βιβλία που έχουν επηρεάσει τη ζωή σου και τον τρόπο που σκέφτεσαι για να καλυτερεύσεις την καθημερινότητά σου;

Αγαπώ πολύ το διάβασμα.Και τα καλύτερα ταξίδια μου τα έχω κάνει διαβάζοντας...

Ένα βιβλίο που πραγματικά με συγκλόνισε και με επηρέασε είναι “ Ο Ξένος” του Καμί.